De conditiemeting volgens NEN 2767 is dé standaard voor het objectief in kaart brengen van de technische staat van vastgoed. Drees & Sommer zet deze methodiek in als basis voor het opstellen van een meerjarenonderhoudsplan (MJOP) en als krachtig sturingsinstrument voor onderhoudsbeleid.

Waar traditionele inspecties vaak subjectief zijn, biedt NEN 2767 een uniforme aanpak. Het geeft inzicht in de werkelijke staat van bouw- en installatiedelen, op basis van zichtbare gebreken. Dat maakt onderhoud voorspelbaar, gericht en kostenefficiënt.

Wat meet NEN 2767 precies?

De methode richt zich op het vaststellen van gebreken. De kwaliteit van een bouw- of installatiedeel wordt bepaald door de mate waarin zichtbare gebreken voorkomen. Daarbij worden drie parameters gehanteerd:

• Omvang
  Hoeveel procent van het onderdeel is aangetast ten opzichte van het geheel?

• Intensiteit
  In welk stadium bevindt het gebrek zich: beginnend, gevorderd of eindstadium?

• Ernst
  Wat is de impact van het gebrek op de functie van het betreffende onderdeel?

De combinatie van deze drie leidt tot een conditiescore van 1 tot 6:

1. = Uitstekende conditie. Incidenteel geringe gebreken.
2. = Goede conditie. Incidenteel beginnende veroudering.
3. = Redelijke conditie. Plaatselijk zichtbare veroudering; Functievervulling van bouw- en installatiedelen niet in gevaar.
4. = Matige conditie. Functievervulling van bouw- en installatiedelen incidenteel in gevaar.
5. = Slechte conditie. De veroudering is onomkeerbaar.
6. = Zeer slechte conditie. Niet meer te classificeren onder conditie 5.

Deze scores kunnen per onderdeel én op gebouwniveau worden geaggregeerd, wat waardevolle input oplevert voor beleidskeuzes en onderhoudsplanning.